شناسایی پروتئین هایی که عامل خارش هستند! - وبلاگ کاتالوگ و بروشور

به گزارش وبلاگ کاتالوگ و بروشور، پژوهشگران آمریکایی در آنالیز تازه خود، ساختار گروهی از پروتئین های گیرنده روی سطح سلول را آنالیز نموده اند که به بروز خارش منجر می شوند.

به گزارش وبلاگ کاتالوگ و بروشور و به نقل از ساینس دیلی، دانشمندان مدرسه پزشکی دانشگاه کارولینای شمالی (UNC School of Medicine) و دانشگاه کالیفرنیا، سان فرانسیسکو (UCSF) در پژوهش تازهی نشان داده اند که مواد شیمیایی چگونه به گروهی از سلول ها موسوم به سلول های ماست (Mast cell) متصل می شوند تا خارش را پدید آورند. آنها ساختار دقیق پروتئین های گیرنده روی سطح این سلول ها را هنگام اتصال یک ترکیب به این پروتئین ها کشف کردند.

برایان راث (Bryan Roth)، سرپرست این پروژه گفت: پژوهش ما، الگویی را برای طراحی داروهای تازه ضد خارش ارائه می دهد. گروه پژوهشی ما، کار قابل توجهی را انجام داد که دقیقا نشان می دهد ترکیبات شیمیایی متمایز چگونه به وسیله یکی از دو گیرنده متمایز که در خارش نقش دارند، خارش را القا می نمایند.

روی سطح سلول ها، پروتئین های گیرنده قرار دارند که می توان آنها را مانند قفل های پیچیده تصور کرد. هنگامی که یک کلید شیمیایی وارد قفل می گردد، نه تنها سلول را باز می نماید، بلکه به بروز واکنش زنجیره ای سیگنال ها در سلول منجر می گردد. بسیاری از مواد شیمیایی این کار را انجام می دهند؛ از دوپامین طبیعی در مغز گرفته تا کافئین و کوکائین.

پژوهشگران در آزمایشگاه راث، دو گیرنده موسوم به MRGPRX2 و MRGPRX4 را به ترتیب روی سطح سلول های ماست و روی نورون های حساس به خارش شناسایی کردند که در بافت همبند زندگی می نمایند و در بروز حساسیت ها، تحمل ایمنی، بهبود زخم و سایر عوامل دخیل در سلامتی و بیماری نقش دارند.

چندین دارو که به طور ناخواسته به سوی این گیرنده ها سرازیر می شوند، هیستامین ها را آزاد می نمایند و به بروز عوارض ناشی از خارش می انجامند. داروهایی مانند ناتگلینید (Nateglinide)، مورفین (Morphine)، کدئین (Codeine) و دکسترومتورفان (Dextromethorphan) به عنوان عامل این واکنش شناخته شده اند. آنتی هیستامین ها برای کاهش دادن عوارض ناشی از خارش طراحی شده اند اما آنتی هیستامین ها و سایر داروهای ضد خارش، این کار را ناشیانه انجام می دهند و سایر مسیرهای سیگنال دهی سلولی را از بین می برند. بدین ترتیب، عوارضی مانند خواب آلودگی، تاری دید، خشکی دهان و حالت تهوع ایجاد می گردد.

پژوهشگران از میکروسکوپ الکترونی استفاده کردند تا نقشه هایی را با وضوح بالا از زمانی که این پروتئین های گیرنده به ترکیبی متصل می شوند تا هیستامین ها را آزاد نمایند و به خارش منجر شوند، فراهم نمایند. بعلاوه آنها توضیح دادند که چگونه داروها به MRGPRX4 متصل می شوند تا خارش مرتبط با داروهای گوناگون و بیماری های کبدی را پدید آورند.

راث گفت: آگاهی دقیق از نحوه انجام شدن همه این فرآیندها در سطح مولکولی، به ما و سایر دانشمندان یاری می نماید تا روش های بهتری را برای کنترل نقش این دو گیرنده در خارش ابداع کنیم.

بعلاوه پژوهشگران دریافتند که MRGPRX2 و MRGPRX4، در التهاب ناشی از سیستم عصبی، اگزما، کولیت اولسراتیو و درد نقش دارند.

راث اضافه کرد: آگونیست ها (Agonists) و آنتاگونیست های (Antagonists) نسبتا قوی که در این پژوهش توضیح داده ایم، گروهی از کاوشگرهای شیمیایی را ارائه می دهند که می توانیم از آنها برای کشف بیولوژی این گیرنده ها استفاده کنیم.

این پژوهش، در مجله Nature به چاپ رسید.